"Jordbærstad"

Juni 2012

Det hender ein treng å gøyma seg vekk litt, vera ein stad der ein berre er seg sjølv. Då snakkar mange om at dei har ein "jordbærstad" Ein stad der dei fyller batteria og finn roen. Eg har ikkje ein stad, men ein veg. Heldigvis treng er ikkje gå langt for å finna han, berre rett rundt løeveggen. Der går den "gamle vegen til Taksdal".
Då eg var liten og var på besøk hos farmor og farfar hende det på fine sommardagar at farmor var med meg og gjekk til Taksdal for å bada. Då gjekk me nedover den vegen, og på vegen måtte me forbi eit hus der det budde ei dame som lika å drøsa. Eg tykte det var kjedeleg å stå å venta medan dei skulle snakka seg ferdig. Difor sa eg alltid at eg håpa ho ikkje var ute. "Eg skal passa på å ikkje snakka lenge viss ho er der" sa farmor. Ho var der som oftast, det eg ikkje skjøna då, men veit no var at ho sjølvsagt såg oss på lang avstand - og sjølvsagt ville dei to snakka saman, ein ser ting med andre auge når ein vert eldre.

9. mai 2013

Langs vegen er det gamle grinder som har stått stille lenge. Men her har hest og kjerre svinga ut og inn mange gonger. Det var aldri traktor i Hykken, hesten gjorde jobben.

Eg har rusla nedover og oppover vegen med barnevogn med babyar i som skulle sova. Eg har rulsa kveldsturar med hundar før leggetid.
Og eg har gått flaggermus-turar med guttane mine på seine sommarkveldar - for her kryr det av flaggermus.

9. mai 2013

Min jordbærstad er fyllt av minner - det er det som gjer det til min jordbærstad.
Gode minner - trygge minner - minner som gjer meg til den eg er.

Å gå heimover på den "gamle Taksdalsvegen" i det sola er på veg ned etter ein fin torsdag i mai - graset er på veg til å verta grønt, og heile sommaren ligg framom - Enkel lykke