Dei lyse dagane

Alle desse dagane som kjem, helsar og forsvinn. Ein straum ein berre må fylgja. Mange av dei forsvinn for oss i rekkje av dagar som me kallar kvardagar. Men innimellome kjem dei lyse, fine og minnerike dagane, dei me ber med oss
13. mai 2015, ein fin vårdag, stod me på ein terassen og kikka mot Ombo, Jelsa og heilt til Kårsø - og me kjende det siga inn - no eig me ein teig i Ryfylke.
Godt og vel eit mål, med ei raud hytte på kan fort kjennast som ei lykke på jord.

I året som har gått som hytteeigarar har me fått gjera oss kjent med eit landskap heilt ulikt det me bur i til dagleg.

Her fiskar me, går i fjellet og drikk eplesaft frå "nabogarden" og tek med oss ski til Gullingen om vinteren.
Me har opplevd mange fine og rolege stunder, dagar å gøyma på.

Men me har og fått erfara at det har sine utfordringar og gjera seg kjent i nye miljø.

Me har lært at i fjøra er det glatt, og om ein dett og set seg på armen sin - så kan det enda med gips.
Me har lært at fiskekrokar kan vera skarpe dei - og har skjøna litt meir av korleis det kan vera å vera fisk på ein krok.
Og me har lært oss at bratte bakkar og uelegante flygeturar, fort kan enda med mange veker på krykker.

Og sjølv om sommaren 2015 ikke gav oss mange solrike dagar og kveldar - så har me fått mange lyse dagar likevel.
Og mange fleire skal det verta - kanskje me til og med får solrike dagar denne sommaren.

......det er von i hangande snøre............

......lykkens sommerfugl setter seg på den som har tid til å vente.......

Våronn med klisterføre

Denne helga kom vårkjensla - for alvor.
Milde fine dagar med solgløtt tidlegare i veka gjorde at eg hadde store planar for helga.
Bed skulle ryddast, blokker kjørast vekk og spirene skulle fram i lyset.

Gløymde heilt av å sjekka med YR.

Det vart regn.

 Ja, ja - eg var så klar at det var berre på med regnklede og ut i hagen.

Utruleg godt  å koma igang med våronna.

Desse snøklokkene kom for 18 år sidan i ein handlepose frå garden der eg vaks opp. No har dei formeira seg slik at eg kvar vår får eit kvitt teppe nederst i hagen.

Hagen er på ingen måte tørr, her er tung leirjord.
Og føret denne helga må nok kallast klisterføre, iallefall klistra det seg store klumpar under støvlane.

Har ikkje våga meg på å planta ut noko anna enn påskeliljer og perleblomar enno.
-Sjekka med YR, det kan verta frost att neste helg.

Måtte ta med eit bilete der den rosa fine trillebåra mi var med.

På ein måte var det me to som feira kvinnedagen i Hykken i år.
Me gjekk i tog mellom bed og komposthaugen.

GRATULERE MED DAGEN JENTER

Heime i Hykken

 Alle vegar fører til Rom - seier dei.
Eg ser det litt annleis. Alle vegar fører heim.
Heim til Hykken.

Etter dagar som har krevd både det eine og det andre av ein er det fredeleg og godt når vegen går heim til Hykken.

Det er godt å ha ein stad som er sin eigen - der ein kan senka skuldrene og ta ein pause frå "det utanfor"

Det skal vera slik å vera heime.

Tru om rådyret kjenner det likeeins. Godt å bu i Hykken for dei og - mange smakfulle og gode kvistar.

Det er ei god kjensle - å vera heime.

Finn fram kaffikoppen og nyt dagen eller kvelden heime :-)

Bibliotek i fjoset

Vårt siste store prosjekt (så langt) er no fullført. Det er rart når ting ein har jobba med og brukt mykje tid på endeleg er ferdig - det vert ei utlading.
Men no kan me altså seia oss ferdige. Romet der det før vart lagara for til kyr og sauer, og den gamle eplesiloen er no blitt bibliotek og eintriveleg stad for små samankomster.

Bøkene er samla frå venner og kjente som hadde altfor fulle bokhyller. Etterkvar hadde me mista heilt oversikten på kor mykje det eigentleg var. Men me fekk plass.
Tusen takk til alle dykk som har bidrege.

Me vurderte lenge å laga hyllene sjølv - men valde til slutt den enklare løysinga: Billy hyller frå IKEA.
Med enkelte små tilpassingar passa dei bra.

Med god hjelp av familiens to gode bibliotekarar vart bøkene nøye plassert i hyller etter Dewy sitt system.

Den gamle eplesiloen (som eg tidlegare har omtala i eige inlegg) husar no ei flott Donaldsamling (den tilhøyrer mosterguttane mine)

Og slik såg eplesiloen ut då me byrja jobben.

Eldstesonen påpeika, då han bar kassevis med tunge bøker frå løa og ned "Tenk mor, alt dette hadde det vore plass til på ein ipad"

Kor triveleg ville det ha vore då - lagt ein ipad i hylla?
Nei, eg seg fram til å sitja i eit rom med sjel og halda i bøker av papir.

 Godt bokår alle saman :-)
Her hos oss skal malekostar, ruller, spikepistoler, vaddere og alt anna verktøy få kvila ei laaaaang stund.

Det vert ikkje jul utan smalaføter

Søndag 14. desember, ei veke tidlegare enn normalt var det invitert til smalafotfest i Hykken.
Den dagen me kokar og et smalaføtene i fjoset er liksom den dagen jula byrjar for oss.

Mor var oppe klokka 6 for å få føtene på kok.
Dei skal koka litt i ovekant av 6 timar for å få rette konsistensen og smak.

Når den heilt spesielle lukta brer seg då kjenner eg at julestemninga kjem snikande.

For nokre var denne søndagen eit fyrste møte med den jærske mattradisjonen - for andre eit kjært gjensyn.

Men alle var einige om at så gode føter som i år har me visst aldri hatt……… så alt var som tidlegare år.

Her er føtene kome godt på kok i gryta.

Sjølvsagt må juletreet vera på plass i fjoset til denne store dagen.

Konsentrasjon over den kulturelle rett.
Det er færre og færre som vel den alternative menyen, som i år var rømmegrøt og spekemat.

Til slutt ligg berre beina att.
Og me er mette og gode - og i god julestemning.

I ein kasse på høgaloftet

I 2008 hadde me stubbenisselaging i Hykken.
Alle ungane har laga fleire kvar. Fantastiske ansikt på desse.

I ein kasse på høgaloftet har eg julepynten min.
Eg kjøper ikkje ny etter skiftande interiørmote. For oss som har eit nostalgisk forhold til jul og julepynt er det langt viktigare at julepynten har ei meining og ei historie enn at ein kan finna same pynten att i interiørblad.

Så kvar år når desember kjem - så tek eg meg ein tur på høgaloftet etter kassen med julepynt.

Vaksen nisse rundar 26 år i år.

Enkelte ting har sin faste plass, og ungane er flinke å gje beskjed om dei vert plassert feil.





Som denne nissen som ei studievennine strikka til meg til 20 års dagen - den må sitje i hylla over ovnen.

Denne fine karen har eg fått av minsteguten for mange år sidan. Eit kjøp han sidan har vore svært nøgd med.

Men ikkje mykje slår julepynten som kjem heim frå skule og barnehage. Her ein nydeleg engel som minstejenta laga sist år.

Slitte i kantane og hol på tåa - har feira mange juler med oss dette koselege heimestrikka kjæresteparet.


Reknar med det er mange derute som kosar seg med å pakka opp kassane sine i desse dagar - god førjulstid til dykk alle.

 

Ikkje berre ein snøkrystall

Hugsar godt at me sat med saksa og klyppa snøkrystallar då me var små. Det var om å gjera å få dei mest frynsete og fine.
I dag kom ein kolega med denne fine ideen - ikkje berre ein snøkrystall, men mange på rad.
Har laga stjernene i vanleg kopipapir, så strauk eg dei med strykejern. Dersom ein har ein lamineringsmaskin for handa blir det nok vel så fint.
Så er dei sydd saman med sytråd.

Fint i vindauga - kan tenkja meg at det hadde vore enno finare om eg hadde store vindauge slik som er vanleg på dagens nybygg.

Brett - klipp og stryk

Trikset for å få dei litt anleis snøkrystallane er å klyppe som på bilete.

Gild aktivitet for både mor og Stine på 6 år.

Godt nøgde med vinterpynta kjøkkenvindauga